بِسمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خدای رحمان و رحیم
لا أُقْسِمُ بهَذَا الْبَلَدِ(1)
گواینکه حاجت به سوگند نیست ولی به این شهر(مکه)سوگند می‏ خورم
وَ أَنت حِلُّ بهَذَا الْبَلَدِ(2)
شهری که تو درآن ساکن هستی
وَ وَالِدٍ وَ مَا وَلَدَ(3)
و سوگند به آن پدری که این شهر را بنا نهاد و فرزندی که پدید آورد
لَقَدْ خَلَقْنَا الانسنَ فی کَبَدٍ(4)
که ماانسان را در رنج آفریدیم

سیاق و محتوای آیات این سوره نشان می دهد که این سوره مکی است.

  قسمتهای ابتدائی سوره بیانگر این مطلب است که دنیا دار سختی و مشکلات است. از زمانی که در شکم مادر روح در کالبد انسان دمیده می شود این رنج و مشقت آغاز و تا پایان عمر ادامه دارد. و هیچ راحتی و آسایشی خالی از رنج و مشقت نیست. آرامش مطلق فقط در زندگی آخرت وجود دارد، جائی که راحتی و آسایشش آمیخته با رنج و تعب نیست. توجه به این موضوع از یک سو باعث می شود انسان خود را برای مقابله با مشکلات زندگی دنیوی آماده کند و از سوی دیگر انتظار نداشته باشد که در این دنیا آرامش و راحتی مطلق داشته باشد.

لا أُقْسِمُ بهَذَا الْبَلَدِ

سنت خداوند متعال اینست که برای بیان حقایق مهم از سوگند استفاده می فرماید. در این سوره هم خداوند متعال برای بیان این نکته که زندگی دنیوی توام با رنج و درد است از سوگند استفاده فرموده است.
 اجماع مفسران منظور از بلد را سرزمین مکه می دانند هر چند نام مکه به صراحت در آیه نیامده است ولی سیاق آیات  از یک طرف، و اهمیت و قداست شهر مکه از طرف دیگر و آیه ی دوم
«وَ أَنت حِلُّ بهَذَا الْبَلَدِ» که محل سکونت حضرت را مشخص کرده است  و آیه ی سوم «وَ وَالِدٍ وَ مَا وَلَدَ» بیانگر این واقعیت است که منظور از بلد شهر مکه است.

همچنین آیه دوم «وَ أَنت حِلُّ بهَذَا الْبَلَدِ» بیانگر این واقعیت است که شهر مکه بخاطر وجود پر فیض و پر برکت پیامبر صلوات الله علیه و آله شایسته این سوگند شده است.

چرا کلمه ی بلد در دو آیه تکرار شده در حالی که می توانست به جای بلد دومی ضمیر استفاده شود : « لا اقسم بهذا البلد و انت حل بها »
تکرار کلمه بلد برای نشان دادن عظمت و شان آن و اعتنائی است که به این موضوع شده است.

پایان قسمت اول